Op het stille station vroeg in de lente morgen, zat hij op een bankje zonder zorgen.
Starend in de verte, naar de trein, die niet stopt, geen stoptrein, maar intercity, dus dat klopt.
Niet veel later stopt de sprinter wel verwacht, precies op tijd wisselt de morgen met de nacht.
Alleen de maan rest nog en begroet de zon, beide reflecteren licht op de ruit van de wagon…
Optisch verschijnt weerspiegeling van de volle maan, hij reflecteert terug op de zin van ’t bestaan.
Een nieuwe dag, nieuwe kansen in al die routine, goedlopend, staal op staal als ‘n geoliede machine.
Net als hij, kijkend naar de maan die vervaagt, gedachten komen en gaan tot hij zich afvraagt.
Zit ik wel op het goede, het juiste spoor, ga ik zo verder, trek aan de noodrem, of ga zo door…
Gedachteloos bereikt hij dan zijn bestemming, de maan en zon lachen, hij hardop zonder remming.
Zijn glimlach beantwoordt, een vreemde lacht terug. De dag goed begonnen, al was het wat vlug.
Opgewekt en opgeladen, met positieve energie, stapt hij uit in de hectiek van het dagelijks bestaan.
Om zijn rol weer te vervullen, in zijn leven en zijn baan. Reflecterend op zichzelf,
heeft hij het allemaal aardig onder de knie … of nie(t)…?
There is a new moon, rising in the sky, shining her light, not asking anyone…why?
Lightning my soul on the earth below, over snowy mountain tops, she let herself show.
In her full grace, smiling towards me when I look up into the dark nightly sky, this year,
even a hundered, a thousand or millions of years, as a steady beaken telling me, not to fear…
She just guides people like me, who are seriously looking, giving them the light they need,
watching over them, providing them with the energy the sun reflects on her soft moonly skin.
Without words, just the light caught by my eyes when it, silvery tainted and with the same speed,
bounces back to her, just as she has broadcasted it, a few seconds or minutes ago back to the begin…
After being away for a short period of time, I like to look at her again, everytime she appears.
Steady she shows her smile, growing bigger during the days of the month, and go more easily by,
it makes me happy to know that she will be there for me too, seeing my smiles, feeling my tears,
and together we laugh about the good things life has brought us yet, not asking each other…why?
Er is een nieuwe maan, rijzende aan de hemel, zij schijnt haar licht, en vraagt niemand…waarom? Verlicht mijn ziel op de aarde beneden, over besneeuwde bergtoppen, laat zij haarzelf volledig zien. In haar volle glorie lacht zij mij toe als ik opkijk in de donkere, nachtelijke lucht, en vertelt zij mij daarom, dit jaar, zelfs al honderd, duizend of zelfs miljoenen jaren, als een vast baken, heb geen angst, misschien…
Zij leidt gewoon mensen zoals ik, welke serieus op zoek zijn en voorziet hen van benodigd licht, ontvangen, waakt zij over hun, voorziet hen van energie die weerkaatst wordt op haar zachte maanhuid, afkomstig van de zon. Zonder woorden, slechts haar licht gevangen door mijn ogen, wanneer het, zilverkleurig getint en met gelijke gangen, teruggekaatst, op precies dezelfde wijze waarmee zij het uitzond, enkel seconden of minuten naar de oorsprong…
Nadat zij een korte periode afwezig is geweest, geniet ik van het weerzien, iedere keer dat zij is verschenen. Zelfverzekerd toont zij haar glimlach, groeiende gedurende de dagen van de maand, welke makkelijker voorbijgaan, het maakt mij vrolijk wetende dat zij er ook voor mij is, als zij mij ziet lachen, als zij aanvoelt dat ik moet wenen, en tesamen lachen we om de goede dingen die het leven ons tot nu toe bracht, niet vragende waarom we bestaan…?
gbirdone 